ne dedim ben

Gözlerimi açmadan bir saniye önce uyanıyorum. O sürede gözlerim kapalı, nerde ve hangi zamanda olduğumu düşünüyorum. Sabah erken kalkmak için kurduğum alarmdan önce mi uyandım, gecenin herhangi bir körü tuvaletim mi geldi, gün ortasında bir saatte kestirdiğim koltuğun üzerinde miyim yoksa yatağımda mı? Nerdeyim? O bir saniyede aklımdan bunları geçiriyorum da gözlerimi açmayı akıl edemiyorum. Sonra kalbimin hızlandığını farkedip sıçrıyorum. Etrafa bakıp nerde olduğumu algılayınca rahatlıyorum. Düşüncelerim nasıl zamanın en kısa anını alt eder de eylemlerim bu kadar yavaşlatır? Bütün bunları uyandığım ilk saniyede düşünürken anlatmam nasıl dakikalarımı alır? Zamanın neresindeyim, zaman benim neremde? Aklımda mı dilimde mi? Zamanın yanıltıcılığı aklımın sınırları kadar olmalı. Bir süreliğine düşüncelerimle birlikte zamana da narkoz verebilsem.
 Kucağımdaki  kitabın yazarını düşünüyorum sıklıkla. İnsanoğlu kalemi eline aldığından beri böyle küstahlık görülmedi. Böyle fütursuzca düşünülüp böyle kusursuz yazılmadı. Roman tanrısı, özseverliğin öncüsü. Cümleleri itinayla değil bir çırpıda yazılmış gibi, sinirimi bozan da bu işte. Her seferinde aynaya bakıp saatlerce kahkaha atmış olmalı. Okumaktan muzdarip değilim de kayırdığım satırların altını çizmek beni yoruyor. Bir de, çizdiğim satırları tekrar okuyunca ne kadar da yalnız olmadığıma üzülüyorum. Dahasına gücüm yok. Ben Pan' in Labirentin'e oynamaya gidiyorum.