inanç

  Dün gece Tolstoy ( İtiraflarım) okuyordum. Uyumadan önce kalktım, bilgisayarı açtım, bunları yazdım :
  İnsanın hayata tutunmasını sağlayan en kuvvetli duygu inançtı. İnsanlığın günümüze kadar hayatta kalmasını sağlayan çoğunluk ( atalarımız ) her zaman bir şeylere inandı. Bu inançlar farklılık gösterse de yaşamı değerli kıldı. Tanrı'ya inandılar, İsa'ya, Buda'ya, iyiliğe, ahlaka, kendilerine, doğaya, bir çok şeye. İnsanların seçme özgürlüğü vardı. İstediği herhangi bir şeye inanabilirlerdi. Kimileri ise 'inançsızım' dedi. Öyleyse ölüm onlar için bir çözüm müydü ? olamazdı, nasıl olsundu. Ölüm hiçlikti. Sonsuz bir yok oluştu. Bu yüzden varlığa inandılar, kendi varlıklarına. "Eğer birey için yaşamak gerektiğine inanmasalardı yaşıyor olmazlardı. Eğer insan fani olanın aldatıcı doğasını görmüyor ve fark etmiyorsa fani olana inanıyor demektir. Fani olanın aldatıcı doğasını kavrayabiliyorsa sonsuza inanmak zorundadır. Bir inancı olmadan yaşayamaz." İşte bu yüzden inançsızlıkta da bir inanç vardı. İnançsızlık kişileri var etti ama koca insanlığı bugünlere getiren sadece inançtı. Bilim ışığında aklın ulaşabileceği sonuç, hayatın bir anlamı olmadığıydı. Bir çok ünlü deha böyle düşündü. ( Schopenhauer, Nietzsche gibi ) Ama yaşamaya devam ettiler.
  Belki biz yaşamı anlarsak,' niçin yaşıyorum ?' sorusuna gerçek ve tartışmasız bir cevap bulursak artık hayatın bir anlamı kalmayacak ve yaşamak istemeyeceğiz. Bu yüzden de insanlık devam edemeyecek. Çünkü artık bildiğimize göre her şey anlamını yitirecek. Meraksızlık, umutsuzluk yaşama arzumuzu elimizden alacak. Belki Tanrı işte bu yüzden anlamamamızı istedi, bu yüzden insanlık var olduğundan beri hep aynı sorular sorulup duruyor: 'Ben kimim ? Neden var oldum ? Yaşamın amacı ne ? ' Ancak kendi hayatımıza, kendi aklımızca anlamlar verebildik ve bu anlamları yaşadık. Asıl soru hiçbir zaman cevap bulamadı. Belki kurgu böyle, resmin bütününü görmeliyiz. Düzenin gerekliliği bu. İnsanlığın bu zamana kadar gelmesinin nedeni. İnsanlar, hayatın anlamsızlığının karşısında durabilecekleri gücü inançtan aldı. İnanç aklın ermediği sadece kabul ettiği ( ettirildiği ), sarıldığı, bırakmadığı, yüzyıllardır kalbiyle sahip çıktığı bir güçtü.
  Kafamda olasılık çok, tek bir sonuç yoktu. Sonuç bendim, aklımdı, kalbimdi, inançlarımdı... İçimde kesinlikle yaşama arzusu vardı, emindim. Çünkü büyük resmin bir parçasıydım.Yalnız olmadığımı düşünüp bilgisayarı kapattım, huzurla uyudum.