İçimin boşluğundan içeri girdim. İçimin içinde bir sürü çöp varmış. Komşudan çöp öğütücü istedim vermedi. Kendi çöpümü kendim öğütürüm dedim, kapısını suratına çarptım. Evet öfkemi kontrol edebilecek kadar eremedim henüz. Bileklerimdeki ısırıklar da ondan oldu. Bütün çöpleri topladım, komşunun bahçesine gömdüm. Eve döndüm, kendime bir çay demledim, içtim. İçimi temiz şeylerle doldurmalıyım dedim. O zaman hiç çöpüm çıkmaz ben de boş zamanımda komşuma kek yapar götürürüm. Yalnızlığıma acıyorum.
8 yorum:
Yalnızlığına acımadan sev onu, ondan başka bir şeyimiz yok aslında bize her şeyiyle ait,bizden ziyade..
İyi insanın içinde kötü şey kalmazmış,boş ver çöp öğütücü aramayı nasılsa kalmazlar sende.Bu arada yalnızlık huzur ve hüznün birlikteliğidir bana göre, fazla huzurluysak suç mu yani:)
aylak; sorun yalnızlığımın haddinden fazla yalnız olduğunu düşünmesi.Kaç kere yalnız değilsin ben varım dedim dinletemedim.Ne hali varsa görsün ;)
asyayazar; ne güzel tanımlamışsın yalnızlığı,çok hoşuma gitti. Fazla huzurluyuz işte oh. :)
her şey bir yana yalnızlık başka bugünlerde onsuz hiç yapamıyorum:))
yalnızlık ömür boyuu.. diye bir şarkı bağırasım geldi :)
Komşu komşunun külüne muhtaçmış. Öyleymiş. :)
Komşudan komşuya değişir.Mesela ben duvara vuran kaba komşulara külümü vermem. :)
Yorum Gönder